dum Diane vitrea

Dum Diane vitrea
sero lampas oritur
et a fratris rosea
luce dum succenditur,
dulcis aura zephyri
spirans omnes etheri
nubes tollit;
sic emollit
vi chordarum pectora,
et immutat
cor, quod nutat
ad amoris pignora.
Letum iubar hesperi
gratiorem
dat humorem
roris soporiferi
mortalium generi.

O quam felix est
antidotum soporis,
quot curarum tempestates
sedat et doloris!
Dum surrepit clausis
oculorum poris,
gaudio equiparat
dulcedini amoris.

Morpheus in mentem
trahit impellentem
ventum lenem,
segetes maturas,
murmura rivorum
per arenas puras,
circulares ambitus
molendinorum,
qui furantur somno
lumen oculorum.

Post blanda Veneris
commercia
lassatur cerebri
substantia.
Hinc caligantes
mira novitate
oculi nantes
in palpebrarum rate!
Hei, quem felix transitus
amoris ad soporem,
sed suavior regressus
soporis ad amorem.
Ex alvo leta fumus
evaporat,
qui capitis tres cellulas
irrorat.
Hic infumat oculos
ad soporem pendulos,
et palpebras
sua fumositate
replet, ne visus
exspatietur late.
Unde ligant oculos
virtutes animales,
que sunt magis vise
ministeriales.

Fronde sub arboris amena,
dum querens canit philomena,
suave est quiescere,
suavius ludere
in gramine
cum virgine
speciosa.
Si variarum
odor herbarum
spiraverit,
si dederit
thorum rosa,
dulciter soporis
alimonia
post defessa Veneris
commercia
lassis captatur,
dum installatur.

O in quantis
animus amantis
variatur vacillantis!
Ut vaga ratis per equora
dum caret anchora,
fluctuat inter spem metumque dubia,
sic Veneris militia.

Carmina Burana 62